Mulier sarcinata

Nuper verbum "sarcina" didici: gratias causa Andreae Gollan ago. Sarcina est saccus in quo discipuli, et alii, libros aliaque ferre solent. Possumus nominare aliquem esse sarcinatum qui sit satis crassus. Cognoscere hoc est fabulam sequentem intellegere.

Ut scitis, Phoenicem nuper ivi, quo certe aeroplano volavi. Dum transcendebamus, mulierem sarcinatam vidi. Illa duas sarcinas gerebat, quarum una ad tergum, altera ad verntrem gesta est. Re vera! Non erat crassa, sed duplex sarcinata. Cur duas sarcinas gerebat, sicut mulus, illa? Ne pecuniam impedimentis in aeroplani alveo latis solveret!

Phoenix

Phoenicem cras ibo. Aeroplano. Num putatis ambularem? Timeo ut calores Phoenici mihi laedent.

Conventiculum Lexintoniense

Iterum illo conventiculo fructus sum. Multum. Loqui autem latine facilius hoc anno quam primo anno (2006o) mihi videtur. Scilicet: noniam novissimus tiro sum, quamquam tiro semper ero. Nonne omnes discipulae linguae nostrae tirones sumus? Semper omnibus nova nuga latinitatis est.

Hoc anno Erasmum propter illum Terentium inveni (tamen 2006o Lexintoniae Erasmi epistulam, quae tunc mihi non placebat, legi. Terentius librum Erasmi, qui tatnum innocens visus est, in mensa posuerat. Sedens prope hunc librum, quorum multi erant, eundem sustuli. Proh! Plenus et mirabilium et iucundorum colloquiorum erat. Vero Erasmo iam fateor.