in Texiam

Ego una cum filiola iter in Texiam cras faciemus. Basipilam a peritioribus lusoribus lusam spectare volo. Horno et Catulli et Socii haud bene ludum ludunt. Re vera Socii saepius alios vicerunt quam victi sunt, sed Sicagi ludentes Socii sapius victi sunt quam alios vicerunt.

Fu. Itaque Rangerios Texiae contram Sinus Tampiani Radios ludentes peto (an melius dicta sit sententia "Radii Sinus Tampiani aput Rangerios Texiae"?). Victores erunt victores et mihi nullo pacto refert qui manus vicerit.

Compositura

Vel syntaxis, utrumque placeat. Me ad praepositionalem syntaxem vertam. Ut omnes scimus, adiectiva possunt moveri ante praepositiones. Exemplorum gratia: hac de re, quam ob rem, qua de causa, &c.

Puto hoc factum esse quia lingua latina qu-motum habet. Exemplo:

Dicimus: Canis hominem mordet.
Non rogamus: *Canis quem mordet?
Rogamus: Quem canem mordet?

Ut monstratur, verbum interrogativum se ad sententiae initium movet. Bene. Patet. Quis quaestiones aliter rogat? Ordo verborum est magis mutabilis, sed haud omnino. Praepositiones partem suam ducere volunt. Hoc dicere nolumus: *In video cane multas muscas. Neque: *Cane in video multas muscas. (Nonnumquam poetae possunt, sed insolita est anastrophe.) Hoc dicere possumus: In meo cane multas muscas video. Aut: In eius cane multas muscas video. Facere hoc praeceptum possumus:

            PP
          /      \
        P       NP

Phrasis praepositionalis fit et praepositio et phrasis nominalis (quod est phrasis cui caput est nomen substantivum). Bene. Quomodo rogare de locis? Scilicet rogare adverbis: ubi, unde, quo. Bene. Ubi sit Publius rogare volo. Scio autem eum esse in oppido, quod sit nesciens.

Ubi est Publius?
In oppido.
In quo oppido est?

Sed ita rogare praeceptum ad qu-verba violat. Qu-verbum primum locum non tenet. Procul dubio, hoc modo uti licet aliis linguis. Exemplo anglice dicimus "In which town is Publius?" Quaqua ratione Romanis displicuit ita rogare. Itaque qu-verbum se movet (iterum) ad initium sententiae.

Quo in oppido est?
In oppido nostro (vel nostro in oppido vel Romae vel in oppido haud procul nobis vel quidquid placet)

Primum dat alterum praeceptum: qu-verba se ante praepositionem possunt, nam qu-verba semper primo in loco stant. Anologia omnia adiectiva ante praepositiones ponit (aut ponere potest).

*in quo oppido -> quo in oppido?
de hac re -> hac de re
cum grege contaminato -> contaminato cum grege

Contaminato cum grege? O, bene. Specta has:

Hae sunt arbores syntacticales. Prima arbor monstrat "cum grege contaminato", altera "contaminato cum grege". Fortasse X' theoria ad linguam latinam non bene pertinet, ut Iustinus monet, sed ad hanc rem bene pertinet. Mihi quidem videtur.

Propter locum nomine "spec" adiectivum spatium ad movendum habet. Eodem modo nihil inter adiectivum et praepositionem poni potest (nisi exceptio extat ignota mihi).