Aviculae necatae

Hodie per oppidum raedam gubernans tragoediam vidi. Mater avis (Actitis sp.) aviculas suas in vias ducebat ut transirent. Mater autem consilium malum ceperat nam viae erant frequentes raedis plaustrisque.

Mater dux ante aviculas ivit, et viam faciebat invisibilem. Itaque aviculae quo ire debebant errantes tempore nullarum raedarum nesciverunt. Deinde fiebat tragoedia. Quam primum raedae movebantur periculum in aviculas descensit. Prima raeda aviculam primam necans icit nesciens. Altera alteram. Tertia tertiam. Omnino nescientes et aves et raedarum gubernatores. Animadvertens avicularum suarum tragoediam mater avis volavit circulis huc et illuc pipians!

Talis amoris gnatorum nos animalia maiora decet quam aves.

Punctulum azureum

Carolus Sagan olim scripsit (anglice, latine redditum a me) de hac imagine:

Nobis autem aliter. Specta iterum illud punctulum. Illud est hic. Illa est domus. Illa est nos. In eo omnes quos amas et cognoscis, omnes de quibus umquam audivisti, omnis homo qui umquam erat, ibi vitam suam vixit. Aggregatus nostrae felicitatis dolorumque, millia confidientia religionum, ideologiarum et doctrinarum oeconomicarum, quisque venator frumentatorque, quisque heros ignavique, quisque conditor destructorque cultus, quisque rex agricolaque, omnes amatores iuvenes, quisque mater paterque, gnatus sperans, inventor exploratorque, quisque philosophus, quisque magistratus contaminatus, quisque praeclarus, quisque dux summus, quisque sanctus peccatorque in historia nostrae speciei ibi vixit – in corpusculo pulveris in radio solari suspensi. 

Terra est scaena quam parva in arena cosmica ingenti. Finge fluvia sanguinum fusa ab omnibus ducibus imperatoribusque ut cum gloria vitoriaque potuerint fieri momentarii domini fractionis punctuli. Finge crudelitates sine fine immissae ab incolis unius anguli huius punctuli in alteros incolas alterius anguli, qui inter se vix cernantur. Quam saepe frustrati, quam avidi alteros interfecturi, quam fervida eorum odia. Nostri status, nostra gravitas in nos ficta, nostrum delerimentum locorum in caelo alicuius privilegii habendorum, provocantur a hoc punctulo lucis pallidae. Nostra planeta est punctulum sola in ingentibus tenebris cosmicis saepientibus. Nostra in obscuritate – hac in profunditate – nulla significatio extat auxilii aliunde venturi ut nos a nobis servemur. Pentitur a nobis. Dicebatur astronomia esse experientia ad deprimendum, et liceat mihi addere, ad virtutem instillendam. Animo meo, forsitan non melius demonstretur dementia arrogantiae humanae quam haec imago terrulae longinqua. Mihi admonetur munus nostrum ut magis benigni et cum misericordia accipiamus nos humanos atque conservendum colendumque sit punctulum pallescens azureum quae sola domus a nobis cognoscatur.

Dubito quin pulchritudinem verborum serviverim, sed conatus sum.