Columbopolis

Iam in sesssione conventiculi, quod agatur Societate Ohioensi "Classicistarum", sedeo.

Re vera, actor sum aedibus, sub quibus olim laboraveram, libros venedens. Sessiones autem sunt statim seriatim! Quando libros vendere me opportet? Tempus iam deerat, et procul dubio deerit.

Sed, proh dolor, sessionibus finitis adhuc Coumbopoli sum. Huius urbis me taedet. Me rogatis cur taedeat? Nihil venustatis, nihil artium aedificandi, nihil temporum bonorum haec urbs habet. Fortasse meam familiam desidero. Utinam et sessiones et familiam prope me haberem.

Filiola latine loquens

Tandem filiola latine loquitur, modo autem psittaci.

Ego: Quid vis?
Filiola: Volo.
Ego: Scilicet. Sed quid vis?
Filiola: Volo.
Ego: Lac an patella? Aquam an quisquilias? Quid vis?
Filiola: Volo milk.
Ego: Quid latine dicimus? Nonne "lac volo"?
Filiola me oculo malo spectans: Lac volo.
Ego: Te…?
Filiola tacet.
Ego: Te amabo?
Filiola: Lacvoloteamabo.
Ego: Libenter.

Antequam filiola sententiam "te amamo" dixerat, nuper didicit sententiam recte enuntiari "te amabo."

Mors puellae

Soror discipuli manu sua se occidit. Familiam autem satis bene congosco, nam multos annos eadem in schola laborabamus--ego et materfamilias docentes, pueri discentes. Etiam filiola mea et eius parvulus in cunis una ludebant.

Otiosus somnolentusque cursuales electronicas inspiciebam cum epistulam incredibilem legerem. Puella duodecim annos nata se occidit. Ubi sensus?! Cur sinet Deus hoc? Illam vix cognovi, sed hoc tragoedium credere vix potui. Necesse mihi fuit bis, ter, quaterque epistulam legere, et adhuc quod legeram vix intellexi.

Cum parentibus lugentibus ante mortuiculae sarcophagum commoravi atque falsus verbis, mirabile dictu, ante lacrimantes steti condolens. Mater per lacrimas mi obstupenti dixit, "Te eam docturum non esse puto." Quam fortis illa! Quam fortis!

Eius fratrem, qui scilicet lugens dolore laborabit, latinitatem docebo anno scholari venturo. Quidnam agam? Eius dolorem nullo modo bene intellegere potero, quamquam conari me oportebit decetque. Quidnam filiolae meae dicam? Laetissima cum fraterculo illius puellae lusit (et ludet). Nihilominus viam inveniemus aut volentes aut nolentes, sic est vita in mundo humana.

Vita tamen continuat.

Plus ex enchidirio

Iohannes et Gulielmus inter sē dīcunt.

Iohannes: Gesta Rōmānōrum amō et Metamorphosēs quoque. Utrum librum plūs amās?
Guilelmus: Metamorphosēs ēligō. Dum Gesta Rōmānōrum mē dēlectant, Ovidius est poeta optimus. Fabulam Perseī et Medūsae bene scriptam amō.
Iohannes: Hanc fabulam nesciō. Mihi eam narrāre dēbēs.
Gulielmus: Bonus magister tibi fabulam narrāre dēbeō. Ovidiī vītam docēre dēbeō, nam tū et sororēs multa dē eō necsītis.

Ecce vīta Ovidiī:
Ovidius est poeta Rōmānus. Is est natus annō 43 ante Christum natum. Eius oppidum est Sulmo, sed nunc in urbe habitat. In eā habitat, quia scrībere vult. Et ibi scrībere potest. Is multōs poetās in urbe cognōscit et eī Ovidium cognōscunt. Proh dolor! Etiam Augustus eum cognōscit.
Augustus eum ad Pontum anno Dominī 8 mittit. Quae est ratio? “Carmen,” inquit Ovidius, “et error mē ad Pontum mittunt.” Ovidius epistulās ad Augustum scrībit, nam Ovidius redīre vult. Amīcōs suōs et uxorem dēsīderat, et eī eum dēsīderant. Augustus eī permissionem redīre nōn dat, itaque in Pontō annō Dominī 17 mortuus est.

Aliquid ex enchidirio

Stephanus iter ad Universitātem Oxoniensem facit. Pater eī pecuniam dat. Māter eī osculum dat. Gulielmus eī epistulās dat, nam eās ad amīcōs auxiliō Stephanī mittit. Stephanus Londinium cum Robertī amīcō iter facit. Ibi sunt aliī discipulī. Illāc ad Universitātem iter faciunt omnēs discipulī. Familia Stephanum salutat.

“Valēte!” inquiunt. Familia Stephanō bonam fortūnam vult.

Nunc Gulielmus trēs discipulōs habet. Quī sunt? Iohannis, Maria et Anna. Hodiē fabulam cum Gulielmō legunt. Fabula est in librō Gulielmī et liber est nōmine Gesta Rōmānōrum. Ecce fabula!

“Valerius fabulam narrat: Promissā pecuniā, Fabius praefectus captivōs Rōmānōs redimit. Sed Senātus Fabiō pecuniam prō captivīs nōn dat. Itaque Fabius ipse fundum suum vendit et pretium promissum solvit, nam fidem monstrāre plūsquam pecuniam suam habēre amat.”

Anna Stephanō dē Fabiō narrāre vult, nam fabula eam dēlectat. Stephanus abest, itaque eī fabulam narrāre nōn potest. Quid ea agere potest? Scribere potest. Quid est scribere? Scribere est sīc: Sī Anna litterās et verba pennā facit, ea scribit. Anna scribere et legere potest, nam docta est. Vultne Iohannes scribere? Minime scribere vult, sed ludere amat. Necesse est scribere et legere, itaque Iohannes scribit et legit cum Annā et Gulielmō.

Silva borealis



Prope Cultellum Flavum facta.

Me paenitet lapsuum linguae, sed peliculam facere non est facile ipsa in silva imparato.

Incertus de nomina fui peliculam faciens, sed certior fiebam.

Silva borealis est species silvae, in qua pini sunt arbores frequentissimae. Russi hanc silvam taigam nominant, itaque ipse causa simplicitatis hoc nomen silva boreali malo. Taiga circum verticem mundi in America septentrionali, Canada, Russia, Scandinavia et Iaponia invenitur. Hac in silva heims frigescit longissimeque durat, dum aestas sol maiore diei parte lucet.

Cultellus Flavus est urbs (hae!) maxima in Territoriis Boreoccidentalibus et eorundem caput. Ibi die 21o Iuni sol fere 20 horas lucet. Illuc aeroplano vectus sum, quoniam satis punctorum ad tesseram libero pretio collegeram. Oppidum est iucunde situm in taiga et multos lacus in limitibus suis habet. Ibi aurum et adamantes inveniuntur, itaque multi Cultelli Flavi divites invenire conabantur.

Clipeus Canadianus est pars continens Americae ipsa. In pelicula eum nominari "Testudinem Canadiensem" locutus sum. Domi, tempus pensare in re habebam et Clipeus Canadianus esse melius videbatur. Clipeus est fere sine humo, nam glacies humum saeculo glaciali removit et aliis in locis Americanis eam deposuit. Ea de causa quae humus extat est tenuis. Non multum pluit hic lacus tamen sunt multi, nam imber humo non arreptum sed fluit in locis humilibus. Ibi fiunt lacus. Nomen huic terrae est formae causa, quippe formam clipei habet.

Craton vobis in pelicula monstravi. Sane scire quod sit craton vultis! Craton est pars crustae planetae nostrae. Cuicumque patella tectonica est craton, quod est pars integralis et antiquissima. Clipeus Canadianus est pars cratonis Americani maior glacie expolitus, itaque saxa praecambriana videri possunt. Clipeus "spina Americana" nominavi. Hic saxa, in quibus steti, sunt crassisima (200 chilometros, plus minusve) et mantello terrestrali attingunt.

Portus Dives

Nuper ego uxorque fuimus in Portu Diviti ut tempore sine filiola fungi simus.

Insula ipsa est satis commoda sole litoribusque. Olim insula erat colonia Hispaniae, sed nunc foederata cum CFAis. Iohanopolem, quae est caput huius insulae, fere 500 annorum conditam a Ioanne Pontio Legionensi visitavimus. Pars ipsius urbis prisca est valde frequens, nam naves viatorum plenae in portum conveniunt. Hispani muros contra hostes suos, qui prae omnibus erant Britanni, circum urbem finxerunt ne hostes coloniam ceperint quidem sed etiam classem thesauri, quae inter Mexicum et Hispaniam auro onerata navigavit, protegere potuerint. Portus Dives fuit porta Maris Caribici et factus est tam divus quam nomen denotavit. Iohanopolis autem non est sola pars insulae.

Litora ubique sunt publica. Litus in oppido nomine Luquillo est tranquillus media hebdomade, vero in hebdomadis fine est valde frequens. Litus prope Yabucoa oppidum est vacuum hominibus. Eugepae! Illo fructi sumus! In Fajardo oppido est popina quae optimum cibum coquit. Nomen huic popinae est Statio (Hispanice: La Estación).

Pro dolor, tempus basipilae sine nobis praeterivit, sed incolae insulae hunc ludum plus me amare videntur. Robertus Clemens fuit lusor praeclarus et filius Portus Divitis. Utinam ad insulam iter rursus faciam ut ludo fungi possim—sic vita. Quaeque urbs stadium proprium habet.

Mirabilissimum auditu!

Me cum filiola latine loqui ubique cognoscitis. Heri in bibliotheca quaedam mulier filiolam salutavit. "Vale!" inquit. Stupefiebam!

Sane ego et illa collocuti sumus de lingua communali et eam fuisse linguae latinae magistram didici. Ut bene scitis, ego magnam urbem non colo sed oppidulum procul Sicago. Et bibliotheca nostra non est valde frequens, praecipue ante meridiem die Martis.

Alia in re, rursus rursusque easdem sententias reri videor, nam autem (si Thomae Moro "neque enim" scribere licuit, etiam mihi "nam autem" scribere licet, nonne?) filiola easdem res agit. Meo in sermone quosdem mores animadverto, quos in indice imponam. Suntne culpae?

1. Mihi placet ordinare sententias sic: obiectum primo in loco pono, quod verbo temporali procedit, tandem subiectum apparetur. Hoc ordine uti linguae latinae licet, sed non est mos. Sane linguae anglicae numquam licet, neque est mos suus. Tamen loquor sic: Camisiam gerit ille. Raedam agit mama.

2. Semper verbum temporale in primum locum movetur cum eam vel aliquem, re vera, interogo. Sic: Visne ientare?

3. Sapius praepositionem inter eius obiectum et adiectivum ponebam. Plus plusque sententiis similibus his utor: multas per stationes (tramen it), tua in cena (est caro, quae placet), etiam tuo in lecto (dormire debes).

4. Nomen substantivum adiectivo suo procedit, etiamsi adiectivum sit personale, quamquam adiectivis demonstrantibus hoc modo abutor. Nihilominus hic usus est linguae latinae mos. Sic: Cenam tuam (finivisti), mama tua (abest), Conventiculum Lexintoniense (mi placet).

5. Adiectiva personalia vitio cum dativo possesionis uti possim. Exemplar: Numquam dico aliquid esse tuum si possum dicere aliquid esse tibi. Reation mea me eludit.

Quomodo vos loquimini cotidie?