Pensa in reti

Interdum nescio utrum stultus sim an non, quia pensa in reti omnibus volentibus communico (apud scribd.com). Scilicet si gradum doctoralem peterem, professores legentes operum meorum qualitatem facillime videant. Illisne ensem bis laminatum ostendo? Timeo ne causam meam meis operibus interfecturus sim aut ad minimum ei hoc modo nociturus sim.

Certissimus scio me non esse calidissimum omnium aut sapientissimum, nec sum superbus (si recte me aestimo) nec ipse qui tubam suam flavit—si mihi licet idomate anglico uti. Immo me saepius quam prodest decetque deduco. Vt vita.

Vtopia

Interdum opera quae non sunt antiqua docere volo. Nunc discipuli mei Vtopiam Thomae Mori legunt. Quoniam libros eis feci, etiam vobis librum communicare velim. 

Vtopiae versio bilinguis et latine et anglice edita

Aviculae necatae

Hodie per oppidum raedam gubernans tragoediam vidi. Mater avis (Actitis sp.) aviculas suas in vias ducebat ut transirent. Mater autem consilium malum ceperat nam viae erant frequentes raedis plaustrisque.

Mater dux ante aviculas ivit, et viam faciebat invisibilem. Itaque aviculae quo ire debebant errantes tempore nullarum raedarum nesciverunt. Deinde fiebat tragoedia. Quam primum raedae movebantur periculum in aviculas descensit. Prima raeda aviculam primam necans icit nesciens. Altera alteram. Tertia tertiam. Omnino nescientes et aves et raedarum gubernatores. Animadvertens avicularum suarum tragoediam mater avis volavit circulis huc et illuc pipians!

Talis amoris gnatorum nos animalia maiora decet quam aves.

Punctulum azureum

Carolus Sagan olim scripsit (anglice, latine redditum a me) de hac imagine:

Nobis autem aliter. Specta iterum illud punctulum. Illud est hic. Illa est domus. Illa est nos. In eo omnes quos amas et cognoscis, omnes de quibus umquam audivisti, omnis homo qui umquam erat, ibi vitam suam vixit. Aggregatus nostrae felicitatis dolorumque, millia confidientia religionum, ideologiarum et doctrinarum oeconomicarum, quisque venator frumentatorque, quisque heros ignavique, quisque conditor destructorque cultus, quisque rex agricolaque, omnes amatores iuvenes, quisque mater paterque, gnatus sperans, inventor exploratorque, quisque philosophus, quisque magistratus contaminatus, quisque praeclarus, quisque dux summus, quisque sanctus peccatorque in historia nostrae speciei ibi vixit – in corpusculo pulveris in radio solari suspensi. 

Terra est scaena quam parva in arena cosmica ingenti. Finge fluvia sanguinum fusa ab omnibus ducibus imperatoribusque ut cum gloria vitoriaque potuerint fieri momentarii domini fractionis punctuli. Finge crudelitates sine fine immissae ab incolis unius anguli huius punctuli in alteros incolas alterius anguli, qui inter se vix cernantur. Quam saepe frustrati, quam avidi alteros interfecturi, quam fervida eorum odia. Nostri status, nostra gravitas in nos ficta, nostrum delerimentum locorum in caelo alicuius privilegii habendorum, provocantur a hoc punctulo lucis pallidae. Nostra planeta est punctulum sola in ingentibus tenebris cosmicis saepientibus. Nostra in obscuritate – hac in profunditate – nulla significatio extat auxilii aliunde venturi ut nos a nobis servemur. Pentitur a nobis. Dicebatur astronomia esse experientia ad deprimendum, et liceat mihi addere, ad virtutem instillendam. Animo meo, forsitan non melius demonstretur dementia arrogantiae humanae quam haec imago terrulae longinqua. Mihi admonetur munus nostrum ut magis benigni et cum misericordia accipiamus nos humanos atque conservendum colendumque sit punctulum pallescens azureum quae sola domus a nobis cognoscatur.

Dubito quin pulchritudinem verborum serviverim, sed conatus sum.  

CCIƆƆ

Recte legistis decem millia lectorum hanc ephimeridem legisse. Fortasse non nonnulli horum erant quidam lector qui multies legens revenit.

Gratias vobis omnibus ago. Utinam fiant altera decem millia!

Defectus solis

20o die Maii horno visus est defectus solis. Postea paucis diebus quandam imaginem per rete vidi.

Et haec imago est magis puchra, nonne? Defectus solis imagine est clarissime captus. Etiam orbem terrarum et umbram defectus facile videmus. Praeter solem videre galaxiam possumus. An non?

Multi dixerant hanc esse veram imaginem. Ego fictam. Procul dubio, imago est pulchra sed aliquid me molestabat. Hanc esse fictam suspicatus sum quia galaxia mihi videbatur suspecta. Eius inclinatio postitionemque visa est praepostera—mea quidem sententia. Googlans iterum iterumque hanc imaginem inveni. Ad multos tamen defectus pertinebat, usque primam huius divulgationem inveni. Quando divulgata est? Anno 2009o. Nullo pacto ad novissimum defectum solis pertinere potest. Re vera, imago arte facta est.

Haec autem imago est vera. In ea umbram modo sub apice alae. Cui est ala? Ala est stationi spatiali internationali, quae circumit plantetam nostram. Astronauta Donaldus Petit de defectu solis hic scripsit.

Si alter imaginem videre vultis, haec taeniola ab Irisato Yokohamensi communicata est.

Haec verba scribo sine ira immo magna cum ammiratione, nam historia scientiae est maioris momentis quam putamus nam dissimilis aliis historiis uno modo. Aliae historiae sunt fabulae tantummodo adeo res gestas nobis narrant. Scientia res non modo gestas sed etiam gerendas nobis narrat. Itaque discrimen inter artem et scientiam facere debemus utentes cura (quoniam omnes artem gaudent) ne in quisquilias credamus tamquam astrologia vel augurium.

Luciani Vera Historia

Iterum me ad linguam graecam verto nunc legens Luciani Veram Historiam, vel Ἀληθῆ διηγήματαν, si melius placet titulus graecus. Iterum difficultates evanescunt, nam professores grace doctissimi Nimis et Hayes nobis commentationem quam venustam dederunt.

Diutius fictiones speculativae mentem meam animumque capiebant fingentes fabulas quam mirabiles de spatio externale, itinera temporalia ceteraque. Diu multa de Luciani Vera Historia audiverat, sed editiones divulgandae displicuerunt aut inopia notarum (e.g. e bibliotheca Teubneriana) aut locis amissis propter pudorem aetatum prateritorum. Tandem textum integrum boni preti habemus. 

Quid de opere huc puto? Lucianus est iocosus verbis (aut forsitan accusitivo graeco uti debeam—verba) et reficit opera Herodoti modo ridiculissimo describens bellum inter Solares et Lunares. 

Crus dolet

Nesico quando quomodove factus sit dolor in crure, sed factus est. Heri dolor fiebat tam gravis ut uxor me in valetudinarium ferret. Nisi dolor est valde gravis, maneri potest. Ego autem dixi (fortasse) habere thrombosem venae profundae, itaque celeriter me curabant. Ita dixi quia medicus cotidiana, quae domi erat, idem dixit.

Statim in lectum ductus sum et ibi iacebam quam primum tam poteram. Quam dolorem mihi cubenti! Deinde nutrix me lectumque per valetudinarii itineribus pepulit magna cum vi, nam lectus erat magnus. Altera nutrix crus meum, praecipue femur dolens, ultrasonitu inspexit. Thrombosis, Deo gratia, deerat.

in Texiam

Ego una cum filiola iter in Texiam cras faciemus. Basipilam a peritioribus lusoribus lusam spectare volo. Horno et Catulli et Socii haud bene ludum ludunt. Re vera Socii saepius alios vicerunt quam victi sunt, sed Sicagi ludentes Socii sapius victi sunt quam alios vicerunt.

Fu. Itaque Rangerios Texiae contram Sinus Tampiani Radios ludentes peto (an melius dicta sit sententia "Radii Sinus Tampiani aput Rangerios Texiae"?). Victores erunt victores et mihi nullo pacto refert qui manus vicerit.

Compositura

Vel syntaxis, utrumque placeat. Me ad praepositionalem syntaxem vertam. Ut omnes scimus, adiectiva possunt moveri ante praepositiones. Exemplorum gratia: hac de re, quam ob rem, qua de causa, &c.

Puto hoc factum esse quia lingua latina qu-motum habet. Exemplo:

Dicimus: Canis hominem mordet.
Non rogamus: *Canis quem mordet?
Rogamus: Quem canem mordet?

Ut monstratur, verbum interrogativum se ad sententiae initium movet. Bene. Patet. Quis quaestiones aliter rogat? Ordo verborum est magis mutabilis, sed haud omnino. Praepositiones partem suam ducere volunt. Hoc dicere nolumus: *In video cane multas muscas. Neque: *Cane in video multas muscas. (Nonnumquam poetae possunt, sed insolita est anastrophe.) Hoc dicere possumus: In meo cane multas muscas video. Aut: In eius cane multas muscas video. Facere hoc praeceptum possumus:

            PP
          /      \
        P       NP

Phrasis praepositionalis fit et praepositio et phrasis nominalis (quod est phrasis cui caput est nomen substantivum). Bene. Quomodo rogare de locis? Scilicet rogare adverbis: ubi, unde, quo. Bene. Ubi sit Publius rogare volo. Scio autem eum esse in oppido, quod sit nesciens.

Ubi est Publius?
In oppido.
In quo oppido est?

Sed ita rogare praeceptum ad qu-verba violat. Qu-verbum primum locum non tenet. Procul dubio, hoc modo uti licet aliis linguis. Exemplo anglice dicimus "In which town is Publius?" Quaqua ratione Romanis displicuit ita rogare. Itaque qu-verbum se movet (iterum) ad initium sententiae.

Quo in oppido est?
In oppido nostro (vel nostro in oppido vel Romae vel in oppido haud procul nobis vel quidquid placet)

Primum dat alterum praeceptum: qu-verba se ante praepositionem possunt, nam qu-verba semper primo in loco stant. Anologia omnia adiectiva ante praepositiones ponit (aut ponere potest).

*in quo oppido -> quo in oppido?
de hac re -> hac de re
cum grege contaminato -> contaminato cum grege

Contaminato cum grege? O, bene. Specta has:

Hae sunt arbores syntacticales. Prima arbor monstrat "cum grege contaminato", altera "contaminato cum grege". Fortasse X' theoria ad linguam latinam non bene pertinet, ut Iustinus monet, sed ad hanc rem bene pertinet. Mihi quidem videtur.

Propter locum nomine "spec" adiectivum spatium ad movendum habet. Eodem modo nihil inter adiectivum et praepositionem poni potest (nisi exceptio extat ignota mihi).

Lectores serici?

Interdum, mi placet spectare numeros huius ephemeridis. Multi Americani hanc legunt. Haud mirum'st. Multi miliones sumus Americani. Multi Europaei hanc legunt. Haud mirum'st. Multi miliones sunt Europaei. Inter hos miliones sunt multi linguae latinae docti. Nil novum, ut ita dicam. Sed…

Hac hebdomade fiebant lectores e Sina orti. Illud est mirum mihi. Nonne Seres rem antiquam propriam habent? Quis Serum nostras litteras cognoscunt? Scilicet plus quam bilio sunt Seres, et nunc quattuor hunc situm invenerunt.

Itaque vos saluto, lectores e Sina et omnes lectores novi, quacumque orti estis.

Interea in schola publica…

Patruelis mea gradum quintum sextumve (oblitus sum) in schola publica docet. Hac in schola multi sunt discipuli qui non tantum pecunia pauperes sed etiam lingua, nam liberi sunt immigrantium. Itaque omnes in patruelis meae conclavi et hispanice et anglice loquuntur, quamvis haud pares ambabus linguis callent.

Si (multi) Americani immigrantes—praecipue ex America Centrali ortos—non oderunt, hoc cernere nequeo. Hoc dictu, alii gentes immigrantes in odio olim tenebantur—Itali, Hiberni, inter alios. Olim illi, hodie Mexici. Historia nostra non est immaculata. Immigrantes autem se ab aliis distinguunt lingua, religione, ceterisque. Quia immingrantes hodierni hispanice loquuntur, sunt illi (stulti mea quidem sententia) qui rem publicam agitare conantur ut lingua solemnis in Civitatibus fiat. Stultitiam pessimi speciei dico, sed de lege vel de iure (e.g. Dream Act) non loquor, neque loquar. De factis (e.g. discriminatione) tantum loquor.

Magistra, patruelis mea, res Romanas docens me in scholam suam invitavit, et libenter accepi invitationem ut pauca de lingua nostra cum eius discipulis communicare possim. Multa erant interroganda. Iterum iterumque me rogaverunt "quomodo dicatur…?" Iterum iterumque verbo a discipulis bene noto respondi. Quomodo dicitur "luna"? Luna. Quomodo dicitur "toro"? Taurus. Etc.

Deinde, ut sciant discipuli, eis dixi linguam hispanicam ESSE linguam latinam gradatim per annos ab ore ad aurem mutatam. Eorum lingua est, quodam sensu magis lato, latinitas hodierna et nullo pudore ita loqui debent. (Altero sensu magis exacto, haec scriptio est latinitas hodierna, sed a rem vagor ut saepe soleo.) Spero ut aliquid utile his pueris dixerim.

Puella iogurto facta?

Hoc carmen satis ridiculum nobis placet. Canere "hey yoga girl" filiolae soleo ridere incipiens, et cui ridere non placet?

Hodie autem aliquid etiam plus ridiculum in mente accidit. Prandens iogurtum edebamus. Quidni canere "hey yogurt girl"? Nonne "yoga" et "yogurt" satis similiter enuntiantur? Mihi visa sunt, itaque cecini "hey yogurt girl." Sed alterum etiam plus ridiculum accidit. Quae est illa yogurt girl? Estne puella iogurto facta? An puella quae iogurtum est? Difficile dictu, et auxilium fiere necesse videbatur.

Itaque filiolae rogavi. "Quae est yogurt girl? Quae iogurtum est? An quae iogurtum ēst?"

Retce legistis: par esse minimale inter verba est et ēst. Permultum risi. Filiola etiam risit.

Lapsus linguae cotidiani

Pone, quam nunc est in mensa, in sacco.

Hoc filiolae dixi . Videtisne errorem meam? Dicere debui (sane melius sciens)

Pone, quae nunc est in mensa, in sacco.

Aut etiam rectius

Pone illam, quae nunc est in mensa, in sacco.

Sed usus cotidiani non semper formis linguae rectissimis adhibent. Ut adhibeant, conamur saepe fallentes. Per diem multos lapsus linguae facio, sed meae sententiae intelleguntur. Fere semper. Filiola sententiam errore dictam sine errore intellexit, nam posuit illam, quae erat in mensa, in sacco.

Non dubito quin hic error sit frequens. Saepe etiam anglice loquens nativus errores similes factio, praecipue inter pronominum who et whom usus. Cur? Cur fit hoc error? Estne mihi proprius an naturam linguae ipsius nobis monstrat error? Re vera, satis de glossologia scio si plura in re dicere velim. Itaque nunc taceo. Quid vos putatis?

Subtextus in Horatiana poema

Modo cum discipulis legi carmen 1.23 Horatianum. Cuiusdam discipuli mater, quae etiam linguam nostram bene intellegit et docet, mihi dixit exstare duas sententias in poema. Altera patet altera latet, quas agnovi. Haec femina pudoris magni timuit ne discipuli  putarent alteram sententiam esse sine pudore, nam potest vir hoc in carmine esse aut qui Chloen amat aut qui Chloi duxit. Scilicet hoc discrimen inter sententias videns immolestatus carmen discipulos, qui linguam ipsam agebant, docui.

Cur? Etiam tertiam sententiam sine virtute Christiana, quam ostendere in schola nos oportet, vidi. Horatius, qui non est tigris, Chloen velut inuelum persecutus est. Estne Horatius similis bestiis praedatorialibus? Ei se non esse dicenti nullo pacto credo. Horatius, vel magis persona sua nobis ostenditur, puellam persequitur. Statim intellexi Chloen edendam esse Horatio, qui non erat bestia ferox sed vir impudicus salaxve. Maxima fortuna me innocentem servavit. Nemo, nec mater discipuli nec discipuli ipsi, hanc sententiam vidit. Solusne hanc tertiam vidi?

O, ut me pudeat, sententias tam salaces video et scribo. (Non autem tam multum pudet.)

Die Sancti Valentini

Aliquid latine scriptum inveni.

A filiola, quae scribere nondum potest verba—nisi nomina mea et sua (et mamae). Hanc chartulam puella fecerat abhinc septem diebus plus minusve, et secum eam totum tempus ferebat. Hodie hanc inveni. Numquam me tatam nominat. Semper "daddy" vel similem. Hodie fio tata.

Amor verus

Mihi? Mea familia. Quemque amo.

Sed praeter eos alter est amor mea in vita. Illa est eloquentissima quae pro pudor tacere solet nostro saeculo. Illa est lingua latina. Eam amo.

Sermo latinus—pipians!

Dies: Mercurii dies 8us Februarius 2012
Hora: 7:00 pm EST
Ubi: twitter.com
Ratio: lingua latina nobis placet decetque latine colloqui in rete!

Sequere @AIRomanCulture. Notanda sunt #LTNL et #latintweetup. Dux Annulla nostra facta.

Carmen 86um Catulli

Latine explicatum!

Non paratissimus de carmine Catulliano loquor, sed pauci rem nostram latine disputare velle videntur. Procul dubio, agi potest. Hic piger pauperque discipulus potest.

Dies Marmotae

Quidam mos est curiosus Americanus. Altero die Februarii marmotam rogamus utrum an non umbram videat. Si suam umbram videret, in cuniculum rederet et ver tempore solito venturum esset. Si videret. Hodie nemo ullam umbram vidit nam nubes humum ipsam fere attingunt. Quoniam marmota nostra umbram non vidit, ver—ha!—mox adveniet.

Timeo marmotas et dona ferentis! Vereor ut ver tempore insolito adveniat nam aequinox nondum advenisset. Ut res veras confitear, mensis Februrarius esse gelidisslimus neque brevissimus tantum potest.

Graece scribere

Modo coepi graece scribere in rete. Haud facilis est hic labor. Labor! Ha. Lapsus sum. Incertus in hanc viam ingredior, nam non solum enchidiria ad scribendum mihi permultum displicent sed verum accentus me vexant.

Deinde primos gradus in latinitatem scriptam memini meos. Dum scribo, spero. 

Istam Raedam Longam

Hesterna nocte raedam publicam appropinquantem vidi. Timens, quam velox tam pedes agere potui, cucurri  ne raeda sine me abiret. Recte timui, pigre cucurri. Sine me tamen abivit. Itaque proximam raedam publicam sub caelo subfrigido tenebrosoque expectavi. Stationuncula raedae luces ad legendum non habet, nam vis electricia huic omino deest. Heu! Vix tectum incolumem contra ventos praebebat.

Sumne Erasmus hodiernus proper itineris dolorem?

Addendum: Hodie genua tergumque mihi dolent. Currendum non est mihi prudenti.

API: Sonitus Linguae Latinae

Modo acebecarium phoneticum internationale didici. Quoniam disputationes imaginibus verbisque scriptae nobis desunt (scilicet grammaticis verba numquam deerant), tabulam sonituum latinorum paravi.

Ecce consonantes! (Scilicet enuntiatione restorata monstrantur!)

	Labiales	Labiodentales	Alveolares	Palatales	Velares	Glotitdales
Mutae	p   b		t   d		k   g
Mutae aspiratae	ph		th		kh
Fricativae		f				h
Nasales	m		n	ɲ	ŋ
Vibrantes			r
Semelvibrantes			ɾ
Approximantes	w			j	w
Laterales Approximantes			l

Multae litterae sunt quae videntur. Aliter c latine scribitur ubi API /k/ littera utitur. Similiter nsonatur /n/ aut /ŋ/ propter locum in verbo. Regina /n/ dicitur, angulus tamen /ŋ/. Scilicet sonitu /ŋ/ cum N scribitur ante velares, utimur. Littera R quoque difficultates nobis dat. Alii discrimen inter R et RR faciunt hoc modo /r/ et /rː/, alii—inter eos sum—/ɾ/ et /r/ dat idem discrimen.

Deinde ars ASCIIana est ventum significans vocales.

  i+y--------------+---+u

    \              |   |

     \   ɪ         |   |

      \            |   |

      e+-----------+---+o

        \          |   |

         \         |   |

          \        |   |

           +-------+---+

            \      |   |

             \     |   |

              \    |   |

               +---+--a+

Sed cur fit /ɪ/? Scilicet /a/, /e/, /i/, /o/, /u/ et /y/ sunt vocales latinae. /ɪ/ est enuntio barbarica in scholis Americanis inventa. Fortasse Romani ipsi sonitu /ɪ/ usi sunt, sed dubito ego qui nondum Vocem Latinam legit. 

Alterum est discrimen inter vocales, nam nonullae sunt breves, nonullae sunt productae (vel longae). Par minimum hic monstratur:

hic (demonstrativum) = /hic/ (melius) aut  /hɪc/ (pravius)
hīc (hoc in loco) = /hiːc/

Tandem vocales nasales habentur. Utinam saepius docantur, quia multa elementa insolita hoc modo fiunt clari. Primum inter paria est elisio poetica. In fine ullius verbi ubi vocalis et m inveniuntur, habemus:

am, velut tam = /tã/
em, velut hem = /hẽ/
im, velut turrim = /turĩ/
om velut verbo prisco, quom, facta est um
um velut virum = /wiɾũ/

Alia sunt loca nasalia, sed ratio datum esse debet. Nunc diphthongi:

ae = /ai/
au = /au/
ei = /ei/
eu = /eu/
oe = /ɔi/ vel /oi/, hic autem melius
ui = /wi/

Nunc nos ad ludos abecedario phonetico intenationali vertamus. Ecce Catulli 85a poema:

odi et amo. quare id faciam, fortasse requiris
nescio, sed fieri sentio et excrucior.

API scripta:

/oːd et amoː. kwaːɾ id faciã foɾtasːe rekwiːɾis/
/nescio sed fieɾiː senti et ekskɾukioɾ/

Elisiones haud facile monstrantur, itaque spatium inter verba non molestavi. Fortasse fiens peritior meliorem transcriptionem facere potero, sed hodie hoc est quod egi.

Insomnia

Dormire me oportet, sed non possum. Nullo pacto possum. Rationem et causam scio.

Mama.

Verbum diei

Tandem verbum utilissimum inveni laborans nullo dolore opera Erasmi.

nāsūtus, -a, -um — qui nasum magnum habet

Nescio quomodo eo usurus sim… sed Erasmus semper placet.

Nervi

Quis se ad latinitatem medicalem vertit? Ego. Cur? Est thesis latine scripta, cuius res numquam anglice reddita est. Numquam. Quis rem in linguam anglicam reddet? Rursus ego. Cur? Ut quidam physicus rerum naturalium novam scientiam auxilio meo latino divulget.

Situs noniam defunctus

Res Catulliana

Nuper pelliculas ad Catulli poemas spectantes feci. Causam propositumque habueram sed nescivi viam agendi. Multi latinitatis discipuli, videtur mihi quidem, opera magna non legant aut magistris carentes aut scientia. Itaque situm feci, scilicet haud perfectum vero incohatum. Per tempus operibus Catullianis eum plenescere volo.

Situs ipse.

Propositum meum est hoc: facere situm volo in quo discipuli litteris latinis studere ad intellegendum possint. 

Iterum Catullus 85

In situ meo chartulam, quae ad Catullui 85am pertinet, nuper intuli. "Quare id faciam, fortasse requiris…"

Poema Catulli 85a

Ante quadrum ordinatri coruscans sedeo legens nugam Catullianam. Spero ut vos ea fruamini.

Textus poemae:


Ōdī et amō. Quārē id faciam, fortasse requīris.
    nescio, sed fierī sentiō et excrucior.

Perditus in silva

In quadam silva ambulabam primis diebus veris et ubique erant folia vento niveque sparsa. Fusca et sicca sine vita vestigia aestatem praeteritam monstrabant. Post mille passuum, plus minusve, sol per nubes cineres haud bene perluscit. Quid in mente venit? Ille poeta Italicus: Dante, qui scripsit viam directam esse obsuram medio in vitae itinere. Ego autem in silva errans medio in vitae itinere me inveni. Senex tamen vix sum, sed calulatione antiqua nominari iuvenis nequeo. Et re vera me esse in itinere vitae perditum aestimo. Quonam ibo meo in itinere? Sine dubio paternitatis, qua onera in viris imponuntur, me decet (placetque). Sic multa mihi sunt necesse: bona reddere munere, filiolam humantitaem docere, familia frui. Quae agere vita debebo est clarissimum, quamquam quomodo haec agenda sint me vexat. Cotidie pauciores mihi electiones fiunt, nam per vitam electiones pauciores fiunt. Puer aliquid vita agere potuerim. Factus sim agricola, vel aeroplani gubernator, vel fur vel quoquo munere frui, sed crescens adolescensque alias vias elegi et alias deposi. Haec est vitae ratio. Quidquid hodie electum est, cras destrictus erit. Exempli gratia, hodie Indianapoli sum, sic sequitur ut cras Londini non sim (nisi montem pecuniae solvam).

[Scriptum'st a.d. XI Kal. Mai. 2009]

de lingua venetica

Multi latinistae, et quomodo aliter fieri potest?, linguam latinam bene cognoscunt. Pauci autem, ut mihi videtur, multum de aliis linguis antiquis Italicis cognoscunt. Vultisne pauca de his linguis mecum? Non sum expertus, immo pauper discipulus qui scientiae cupidus sum.

Itaque investigationem nostram lingua venentica incipiamus. (Omnia quae procedunt sunt mihi sententias et, spero ne sint nimium ridiculae, speculationes.)

Re vera, nemo multum hac de lingua scit. Fortisan lingua venetica sit in ramo italico, velut lingua latina, vel suo in ramo sit. Difficile dictu, nam paucae inscriptiones inventae sunt. Nihilominus, multum discere possumus.

Haec est (sine imagine ipsius inscriptione) transliteratio mea literis veneticis:


Literisque Romanis (a situ captis):

mego donasto sainatei reitiai egeotora aimoi ke louderobos

In linguam latinam reddita:

me donavit sanatrici reitiae egetora aemo liberisque

Verbatim pergam. Inter "me" et "mego" nullum spatium, nisi orthographicum, extat. Idem significant et similia videntur.  "Donavit" et "donasto" vicibus similia et dissimilia videntur. Nullo dubio, pars prima cuiusque verbi est eadem—"don". Non eodem terminantur, quamquam venetice "donasto" in memoriam quoddam verbum latinum: "donasti", aliter "donavisti". Nescio si venetice "donasto" et  latine "donasti" sint ortu similia praeter primam partem, sed ita fieri velle possumus.

Sanatrici Reitiae: Quis fuerit illa sanatrix Reitia numquam sciemus, sed casus dativi sunt verba. Altera est similitudo inter has duas linguas. Egetora: videtur esse dator noster. Aemo liberisque: hoc est difficile. Videtur mihi praepositio deesse, ego autem pauca pro certo hac de re scio. Forsitan sit casus in lingua venetica qui linguae nostrae desit. Forstian inscriptio olim habuerit praepositio, qua de re sine imagine certi fieri non possimus. Forsitan tandem sit dativus duplex in loco praepositionis. Puto, fortasse solus, linguam veneticam hoc modo sententias facere:

Latine: Aliquid tibi (DAT) pro Aemo (PRAEPOSITIO) do.
Venetice per verba latina: Aliquid tibi (DAT) Aemo (ITERUM DAT) do.

Nunc autem coniectiones facio.

Videtisne "liberisque"? Nunc primam animadvertamus dicentem "ke louderobos". Ke? -que? Nonne similia verba videntur? Etiam alterum verbum simile cognoscimus: καί. Aliquo modo a me ignoto "que" factum est encliticum. Et si mecum fingere possitis… Nonne videtur "-obos" in "louderobos" simile huic: "-ibus" vel etiam "-obus" in verbo "ambobus"? Mihi videtur. Procul dubio similitudo inter systematibus declenationum harum linguarum extat.

Nunc ad alteram inscriptionem (cuius imago hic inveniri potest):

Et velut antqeuam transcriptione melius videre possumus:

Oppos Apliskos doto donom Trumusijatei

Et latine reddita (manu mea):

Oppus Apliscus dedit donum Trumusiatae

Rursus verbatim. Oppus Apliscus: est noster dator. Scripsi datorem esse Oppum, sed tam facile quam non scribere potuissem eum esse Uppum. De rebus phonologicis linguae veneticae ullo pacto nescio.

Dedit: Non sum certissimus sed si "donasto" est "donavit", videtur posse "doto" esse "dedit". Procul dubio est relatio inter "-to" et "-it", et sequitur ambo verba esse eiusdem temporis. Aliter sensum non facit, nam quis in dono inscribit "hoc tibi do."? Semper dicere volumus (vel ego solus quidem) "hoc tibi dedi." Donum: tam simile "donom" verbo "dono" ut alteram explicationem facere non possim. Satis dictum hoc de verbo. Trumusiatae: Si hoc nomen, et si non est nomen nescioquid sit, esset quintae declinationis, literas mutare non esset necesse. Quinta autem declinatio est clausa, itaque nova nomina in aliis declinationibus, praecipue prima, secunda tertiave, posita esse solent. Ego igitur illius morem sequi crevi.

Quid hac de re putatis vos?

Poema Catulli 101a

Opus Catullianum in sepulteto, cuius hanc poemam decet, sub caelo cinereo declamo.

Haud certus sum, sed alias pelliculas quae ad poemas Catullianas pertinebunt faciam. Pelliculis factis, alteras faciam ut poemas ipsas explicare possim—latine tantum. Nam multa enchidiria res latinas anglice explicant et discipuli latinitate ut aenigmate intellectuali frui solent. Aliter esse debet. Me certiorem facere potestis. Debeone agere hoc propositum?

Et pro dolor. Quam crassus gratia tunicae videor. Crassior pro certo quam sum. Et semicalvus. Senectute incipiente affligor.

Textus poemae:

Multas per gentes et multa per aequora uectus 

     Advenio has miseras, frater, ad inferias,
Vt te postremo donarem munere mortis
     Et mutam nequiquam adloquerer cinerem,
Quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum,
     Heu miser indigne frater adempte mihi.
Nunc tamen interea haec, prisco quae more parentum
     Tradita sunt tristi munere ad inferias,
Accipe fraterno multum manantia fletu
     Atque in perpetuum, frater, aue atque uale.